Het jaar 2015 mag in het Limburgse geboekstaafd worden als een muzikaal topjaar, gezien toen vijf doorwinterde bluesmuzikanten gaandeweg het pact sloten om van dan af samen op te trekken en in het bluescircuit naam te maken als het ‘Black Cat Biscuit’ kwintet, een collectief van ervaren muzikanten, die in andere formaties al actief waren doorgegroeid. Nog geen drie jaar later werden zij in de finale van de ‘Belgian Blues Challenge’ in Haacht tot winnaar van deze competitie uitgeroepen. Dat houdt in dat zij dit jaar ook ons land mogen vertegenwoordigen tijdens het 9de European Blues Challenge, dat door zal gaan in Portugal. Van een succestraject gesproken! Vanaf het begin was het hun intentie om eigen nummers te brengen, wat resulteerde in dit debuutalbum met twaalf originele songs. Frontman zanger/gitarist Bart Arnauts vertolkt de songs met een hese hetzij ribfluwelen stem met veel drive, met aan zijn zijde Mark Sepanski op de bluesharp. Contrabassist Patrick Indestege weet als geen ander hoe met zijn basritmes het tempo op te drijven met in de achterhoede Jeff Gijbels die de drumvellen vleit of teistert. Hij maakt van ‘Sons Of A Vampire’, met vocale feedback van het groepje, en ‘I Don’t Know’, met daarin echo’s van Bo Diddley’s junglebeat, enkele hoogtepunten.

Invloeden haalde het groepje uit de vier windstreken van Texas tot Chicago blues en LA swing, met zelfs uitstapjes naar jazz en Mississippi Hill Country blues, zoals op het broeierige ‘He’s A Fool’ met mooie slidegitaar. Rasgitarist Stanley Patty, o.m. bekend van de ‘Rhythm Bombs’, heeft geen enkele moeite met de ritmewisselingen, soleert of voegt zich in de swingende of stuwende ritmes alsof hij met zijn gitaar is vergroeid. Zijn gitaarspel op het lijzige ‘Parrot Woman’, samen met de bluesharp, verspreiden een verdampende zwoelte die zich aan de huid hecht. Het daaropvolgende ‘Ain’t Got Nobody To Come Home’ is een smachtende slowblues, waarbij je vermoedt dat zich onder het venster van de geliefde zich de verguisde aanbidder bevindt die smachtend opkijkt naar het verlichte venster. De songteksten, door Bart Arnauts neergeschreven, zijn niet bij het album gevoegd, zodat je best ontvankelijk opgaat in de groove en de mix van swing, rock en blues.

Met ‘Train 66’ gaat het bevlogen clubje van start. Gruizige gitaar, harmonica en ritmesectie geven er vaart aan. De opjagende contrabas op ‘Haunting Me’ stuwt het ritme verder op terwijl backingzang er een ludieke toets aan geeft. Het jazzy ‘Hey Little Kiddy’ heeft een speelse invalshoek en ook het narratieve ‘So Sad And Lonely’ met doffe percussie leunt aan bij jazzy mood. Je hoort dat het energieke groepje plezier heeft in het interactief samenspel. Het album werd opgenomen in de ‘Roothouse’ studio in Hechtel door JB Biesmans en Bird Stevens, beide zelf rasmuzikanten. Inmiddels doorkruiste het collectief België en de buurlanden, stonden zij op menig festivalpodium en legden met deze ‘cookie crumbles’ alvast de basis voor een wellicht nog productief vervolg. De unit ‘Black Cat Biscuit’ werd soms ook wel eens als een jazzband aangekondigd, wat alleen maar hun veelzijdigheid bewijst. Aan inspiratie, energie, gedrevenheid en talent ontbreekt het dit vijftal niet dat in een minimum van tijd naambekendheid kreeg en hopelijk nog lang samen blijft.

Marcie